Şimdi, -bu blogta yer almayan - eski yazılarımı okuyunca anladım ki, duygularımı fazlaca dışa yansıttığımı fark ettiğim an, kendimi zayıf hissedip hikaye/şiir yazmaya çalışmayı bırakmışım.
Sonra da sadece içi dolu, bilgi aktarabileceğim yazılar yazmaya çalışmışım, ki onlar da en baştaki duygusallıklar kadar tat vermemiş.
Hep hazımsızlıkla savaşarak, daha uzun cümleler kurmuşum. Sosyal bilimci hastalığına tutulmuşum, dediklerim anlaşılmaz olmuş.
Şimdi geri o günlere mi dönmeliyim, sanmam. bu hale geldiysem vardır bir sebebi. -malı lı -meli li konuşulacak konu değil pek. Bu yazı da böyle Yılmaz Özdil tadında olsun.
